Weer bij elkaar

Met een feestelijk gebakje bij de koffie, kijk ik rond in de prachtig ingerichte kamer.
Alles ziet er mooi en nieuw uit, is tot in de puntjes verzorgd!
Maar mooier nog is het echtpaar dat blij op de bank zit.
We zijn eindelijk weer bij elkaar zegt de man.
Fijn zegt de vrouw, ze lacht naar hem en pakt zijn hand.

Hoe schrijnend is het eerste bezoek waarin ik een intens verdrietige man aantref, alleen in het grote huis.
Een man die zich uitstekend redt, maar die zijn vrouw mist, elke dag, elk moment.
Ze waren onafscheidelijk samen.
Zijn vrouw werd vergeetachtig, er was sprake van dementie.
Eerst lukte het samen nog best, hij hielp haar overal mee.
Maar ze ging hard achteruit en na een val lukte het niet meer thuis, de zorg werd teveel en op advies van de huisarts werd ze opgenomen.

De man vertelt over zijn gemis.
Over de noodgedwongen scheiding, over de bezoeken aan zijn vrouw en de stilte bij het thuiskomen.
Over het onbegrip van anderen.
De lange avonden, het piekeren en slechte slapen daardoor, zijn leven dat kleurloos is geworden.
Wat het zou betekenen voor hem en als hij weer bij haar zou kunnen zijn.

Hij vraagt mijn ondersteuning bij het zoeken naar een plek waar hij samen met zijn vrouw zou kunnen wonen. Een plek met voldoende zorg en begeleiding voor zijn vrouw.
We bespreken wat hij precies zou willen en waar dat zou moeten zijn. Ook alle inspanning die hij zelf al gedaan heeft.

Ze wonen nu in een mooi appartement, binnen een instelling voor 24 uurszorg, waar passende zorg voorhanden is voor zijn vrouw. De grote wens om weer samen te kunnen zijn is vervuld.
Ik word rondgeleid door hen in het nieuwe appartement.
In het gebouw wordt van alles georganiseerd vertelt hij, ook voor zijn vrouw. Het personeel is hartelijk en er zijn al nieuwe contacten.
Ik ben heel blij voor hen.

We sluiten het af, de man presenteert koffie met een feestelijk gebakje.