Over SCOT

De Wmo regelt dat mensen die door een lichamelijke of verstandelijke beperking, een chronische ziekte of door ouderdom problemen ervaren bij het zelfstandig wonen, gecompenseerd worden. Door het aanbieden van voorzieningen en ondersteuning. Een hele mond vol, maar het gaat er om dat mensen zo goed mogelijk kunnen blijven participeren in de (lokale) samenleving.

Ieder van ons weet dat als je voor je zelf hulp moet vragen dat best heel lastig kan zijn. Allereerst moet je accepteren of toegeven dat het niet zo goed gaat, dat je niet alles zelf kunt en dat je hulp van anderen nodig hebt. Voor de een misschien makkelijker dan voor een ander, maar iedereen ervaart hierin enige schroom. En dat is ook heel goed te begrijpen.

Je hele hebben en houwen op tafel te leggen bij iemand die je niet kent omdat je het allemaal niet zo goed begrijpt en hulp nodig hebt doe je niet zo maar.

Onze ervaring is dat de mensen bij gemeenten deze gesprekken met respect en aandacht voor de burger voeren. Maar ja, wat voor de ene partij (de gemeente) dagelijks werk is, is het voor de andere partij (de burger) allemaal nieuw en onbekend. En dan kan het zomaar gebeuren dat je als weer buiten staat het gevoel hebt niet alles te hebben gezegd wat je wilde zeggen of dingen hebt gezegd die je niet wilde zeggen.

Interessant in dit verband is een onderzoek gehouden onder patiënten van huisartsen. Wat bleek? 80% van de informatie die we krijgen bij de huisarts vergeten we. En van wat we ons wel kunnen herinneren klopt de helft niet. Nou gaat dit natuurlijk niet op voor iedereen, maar het zijn veelzeggende getallen. Niet voor niets dat het toegestaan is om gesprekken bij huisarts en specialist op te nemen en thuis nog eens te beluisteren. Wel even melden vooraf natuurlijk. Patiënten die zich laten vergezellen door een familielid, een vriend of goede bekende zijn veel beter in staat zijn het gesprek later weer te geven.

Bij gesprekken met gemeenten over hulp en ondersteuning is het niet anders. Ook daar gaat het over jou persoonlijk, over wat je kunt en niet (meer) kunt, je vragen en je onzekerheden. En welke oplossing, welk aanbod je geboden wordt. Dan kan het knap lastig zijn om overend te blijven als afhankelijke hulpvrager. Hoe goedbedoeld en respectvol de meneer of mevrouw aan de overkant van de tafel ook is.
Ons advies is dan ook: laat je vergezellen door een iemand die je kent en die ook jouw situatie kent. Daarnaast kun je kosteloos gebruik maken van een cliëntondersteuner. Deze staan burgers terzijde bij gesprekken met de gemeente. En, dat is zeker zo belangrijk, zij kunnen zo’n gesprek heel goed met je voorbereiden.

Vraag hier naar bij uw gemeente. Goed voorbereid is het halve werk!

Hans Kuipers

Van oorsprong is René maatschappelijk werker en heeft in 2000 de overstap gemaakt naar het speciaal onderwijs. Hier heeft hij 15 jaar zowel als leerkracht en als ambulant begeleider gewerkt en kent hij de uitdagingen die horen bij het leven (en het omgaan) met ASS.

Vanuit deze achtergrond is hij in 2017 zijn eigen praktijk Passercoaching gestart, waarbij hij zich zowel richt op individuele begeleiding als op ondersteuning bij schoolse taken bij mensen met ASS. De kennis en ervaring die hij heeft opgedaan, zet hij nu met plezier in voor Scot.

Zie voor meer info zijn website www.passercoaching.nl

We hebben het dan wel over serieuze zaken bij kinderen en jongeren die vragen hebben op het gebied van autisme, ADHD, gedragsproblemen en dwangstoornissen. Veel burgers vinden het moeilijk, lastig en ingewikkeld om de juiste hulp en ondersteuning te vinden. De Nationale Ombudsman die een toer door Nederland heeft gemaakt en in zijn bus op menig marktplein in Nederland burgers te woord stond hoorde hetzelfde. Het lijkt in onze genen te zitten om dingen nodeloos ingewikkeld te maken. Van een vreemde paradox lijkt sprake: eigen regie voeren over zorg en welzijn in een ingewikkelde en niet te begrijpen zorgwereld.

Niet alleen de psychiater en de ombudsman vinden dit te gek voor woorden, ook Tweede Kamerleden zijn van mening dat het de hoogste tijd is aandacht te geven aan zoekende en vragende burgers. Want dat is de situatie: veel burgers zoeken zich een ongeluk naar de juiste hulp en ondersteuning. Aan de andere kant is er een leger van beroepskrachten die zich het vuur uit de sloffen loopt om de vragende burger goed te helpen. Ergens wringt het.

Vera Bergkamp, Tweede Kamerlid voor D’66 heeft een motie ingediend, die ook is aangenomen en die zegt dat de regering een onderzoek moet uitvoeren om te komen tot versterking van cliëntondersteuning in Nederland. Cliëntondersteuning biedt informatie en advies en zorgbemiddeling en kan daardoor een belangrijke bijdrage leveren aan de zelfregie van mensen die zorg, ondersteuning of begeleiding nodig hebben.

Ondermaats wordt de bekendheid van cliëntondersteuning genoemd in diverse onderzoeken. En voor wie is dat nou vervelend of lastig? Veel burgers weten zich immers wel te redden, zoeken de weg via internet of vragen het een buurman of collega. Waar ik op doel zijn burgers die dit niet lukt. Die niet handig zijn met internet, die niet de juiste mensen hebben om het te vragen. Of eenvoudigweg de handen vol hebben aan de dagelijkse zorgen binnen eigen leven of gezin.

Ik heb het dan over ouders van zeer ernstig verstandelijk en meervoudig beperkte kinderen, over mensen met een licht verstandelijke beperking, over mensen met een niet aangeboren hersenafwijking, over ouderen met een klein netwerk, over jongeren, over dak-en thuislozen.

Toen de gemeenten in 2015 verantwoordelijk werden voor zorg en welzijn van haar burgers heeft de overheid middelen vrijgemaakt die gebruikt dienen te worden voor onafhankelijke cliëntondersteuning. Nu blijkt dus dat dit ondermaats is en dat er onvoldoende gebruik van wordt gemaakt. Nu wordt er door middel van de motie Bergkamp 55 miljoen euro vrijgemaakt om de bekendheid en daardoor het gebruik te vergroten.

Gemeenten: het geld is er! Maak er gebruik van, geef onafhankelijke cliëntondersteuning een serieuze plek en lever daardoor een bijdrage aan de zelfregie van burgers.

Hans Kuipers